10-03-2006 - 12-02-2023

Lieve Kétura of Kéla zoals je jezelf, en vele anderen, je ook vaak noemden.

Lieve dochter, lieve zus

Bijna 17 jaar geleden werd je geboren in Haïti. Een paar maanden na jouw geboorte hoorden we dat wij jouw ouders mochten zijn. Vanaf de allereerst foto die we toen kregen hielden we van je. En die liefde groeide meer en meer in ons hart. Bijna drie jaar later mochten we jou voor het eerst in onze armen sluiten. Nooit zullen we die eerste momenten vergeten, wat was je mooi maar ook zo kwetsbaar!            

Haïti, jouw land zoals je altijd zei maar ook het land waar wij ons zo verbonden mee voelen. Wij beloven je dat dat ook nooit anders zal worden.

Je groeide op als een vrolijk, graag gezien meisje. De eerste maanden sprak je geen woord Nederlands en moest je het hebben van het nadoen van grote broer Levi, hij was je grote voorbeeld, wat hij deed, deed jij ook en zo leerde je de Nederlandse gewoontes en taal. We hebben later samen nog vaak gelachen om de eerste woorden die je sprak “Gogel” wat moest zijn Vogel, “Letie” wat moest zijn Levi en “Teletitie  kijken” wat moest zijn televisie kijken de V was blijkbaar een lastige letter!

Op de basisschool had je het erg naar je zin, toen het leren werd lastiger werd maakten we het besluit dat je naar het speciaal onderwijs zou gaan, de Springplank in Harderwijk. Vanaf dag één op de Springplank bloeide je meer en meer op en maakte je zulke mooie stappen dat je naar het reguliere VMBO kon gaan. Op Groevenbeek in Putten zat je op je plek en haalde je vorig jaar je diploma. Hoe trots waren we!!

Je groeide op tot een jonge vrouw, een prachtige verschijning, donkere ogen, geweldige lach en je prachtige haren variërend van vlechten naar krul, kort en lang, waar velen wel eens jaloers op zijn geweest. Dat je daar 3 tot 4 uur voor stil moest zitten maakte je niet uit. “het is wat het is” was vaak je uitspraak en dan ging je ervoor.

Ook was je een geweldige verschijning door wie je was, altijd zorgzaam, behulpzaam, creatief, sportief, enthousiast en vol van humor.

Omkijkend naar de ander, even langs bij opa en oma’s om gewoon even te kletsen want anders zijn ze alleen.

Ook de afgelopen week hebben wij zulke mooie dingen over je gehoord; jij was degene die om fietste na de gymles van school om te zwaaien naar een zieke klasgenoot, jij was het die naast het nieuwe meisje ging zitten omdat ze anders alleen zat.

Je hebt zoveel lichtpuntjes achter gelaten, het doet pijn om te beseffen dat je het zelf niet zag…….

Je atletisch vermogen en sportiviteit zal niemand ontgaan zijn. Je stak regelmatig de draak met ons als het op spierkracht en snelheid aankwam. Jij was echt altijd onze meerdere.

Korfbal was een groot onderdeel van jouw leven. Daar was je ook goed in. Geen training of wedstrijd sloeg je over als dat niet hoefde. Altijd energiek en gedreven om te winnen met een onvermoeibaar uithoudingsvermogen.

Een andere passie in je leven waren de paarden, je genoot ervan om bij ze in de buurt te zijn, ze te berijden. Het mooiste wat je gedaan hebt is galopperen langs het strand. We keken er ook niet van op dat je later “iets met paarden” wilde gaan doen en afgelopen jaar startte met de hippische opleiding.

 Waar wij met respect voor de dieren een stapje achteruit deden konden ze voor jou niet groot genoeg zijn. Het was je lust en je leven. Bij de paarden kon je jezelf zijn.

Paarden stellen geen vragen vertelde je wel eens en nemen je zoals je bent.

Zo ging het met alle dieren zij voelden jou en jij voelde hen aan.

Enkele jaren geleden ontstond bij jou de behoefte om je biologische moeder te zoeken. Wat een bijzonder tijd was dat. We vonden je moeder, twee zussen. Het was mooi maar voor jou ook moeilijk om te realiseren dat zij daar waren en jij hier. Zo ver het binnen ons vermogen ligt hebben we ze gesteund en we beloven je dat we dat blijven doen.

In diezelfde periode hoorden we dat er op een uurtje van ons rijden twee nichtjes van jou wonen, hoe bijzonder was dat, we kregen er nog meer familie bij!

De reis die wij gepland hadden om naar Haïti te gaan, je moeder en zussen te ontmoeten kon door gevaar op Haïti niet doorgaan. Altijd hebben we de intentie gehad om de reis later samen te maken, samen mama-Haïti te ontmoeten, vast te houden en te bedanken.

Ooit hopen wij naar Haïti te gaan om je biologische moeder te vertellen dat ze een fantastische dochter had.

Het leven was voor jou niet gemakkelijk maar ondanks alles hebben we van je genoten, samen veel gelachen en herinneringen gemaakt. Herinneringen waarvan we nu weten hoe belangrijk ze zijn.

Het hoefde voor jou niet groot te zijn,  tevreden zijn met kleine dingen, de eenvoud en het samen zijn was voor jou belangrijk, dan voelde jij je veilig en op je gemak dat is iets wat wij meenemen de rest van ons leven; geniet van het kleine dat is genoeg.

Lieve Kétura, je was voor ons een geweldige dochter en zus. We zijn dankbaar dat we jouw ouders en broer mochten zijn. En we weten dat jij ook van ons hield, dat heb je ons vaak genoeg verteld en laten merken. Dat maakt dat wij, al is het met een enorm groot verdriet, ook verder kunnen.

Al is dit zonder jouw tastbare aanwezigheid maar we zijn voor altijd verbonden en leef je voort in ons hart.

Lief meisje, rust zacht tot we elkaar weer zullen zien!